31-08-2011 Naar de bron van de Maas Deel 4 De Deelnemers

Dit was een tocht voor genodigden. Inge en Gerard hadden ons uitgenodigd om een paar dagen door hun verwend te worden. Nou dat is ze gelukt ! Het zouden eerst 8 deelnemers zijn, maar door omstandigheden moesten er twee afzeggen. Katinka had ook haar twijfels. Ze vroeg zich af of ze het fysiek aan zou kunnen. Er moest tenslotte veel geklommen worden, met mannen met een erg goede conditie en uithoudingsvermogen. Een keer viel ze helemaal stil, en is door Cees met 'liters water weer tot leven' gewekt. Ze reed bergop en af in haar eigen tempo. Met haar conditie zit het verder wel goed. Dan hadden we onze Pé. 71 jaar geworden tijdens de tocht en "still going strong". Hij reed meestal samen met nog de 70 jarige Jan in de kopgroep. Aan Pé was aan het einde van de dagrit vaak niets te zien van vermoeidheid of ander leed. Wel gaf hij in alle stilte aan vroeg te willen gaan slapen. Dan was er onze Jan. Een oermens, met een ongelooflijk daadkracht. Kilometers maken is zijn motto. Hij had de meeste lekke banden, parkeerde zijn Quest op de eerste dag al in een zandberg, stuiterde een trottoir af, maar verder ging alles goed. Hij mopperde wel eens over de F-lites, die zich als je snel weer verder wil, zich niet goed lieten centreren. Hij denkt dat het komt door de naamsopdruk. Dan nog onze Wickie de Grote Blonde Viking. Altijd weer goed voor een rake opmerking naar deze of gene die het horen wil. Hij was onze hekkensluiter. Hij reed meestal als laatste, om al het achterop komend verkeer tijdig te waarschuwen. Hij verleende meestal de eerste hulp bij pech, mocht wel eens van Wim voor op rijden, maar nooit voor lang. Wim, de "Grote Roerganger" heeft de meeste kilomters voorop gereden. Hij is de man van de Garmin, al liet zijn nieuwste aanwinst het al snel afweten. Gelukkig had ik de door Marian en Esmee geplastificeerde Michelin kaarten van de route mee in de fiets. Ook daar kon Wim goed mee uit de voeten. Achternicht Esmee was mee als reisgenoot en gezelschapsdame en rechterhand voor Marianlief. Marian was al dagen voor vertrek bezig geweest met boodschappen doen, camper schoonmaken, inruimen. Niets mocht vergeten worden! Nog even naar de gewone garage, de campergarage, weegbrug bij de vuilverbranding enz. enz. Marian had er een dagtaak aan om de Hymer, met zijn toch wat beperkte vermogen op de eindbestemmingen te krijgen. Soms kwamen wij nog geen halfuur later aan dan de dames in de camper. En dan hadden zij echt niet op een terrasje gezeten! (Maar dan zat hun taak er nog lang niet op.) Onderweg moesten er boodschappen worden gedaan, getankt, koffie gezet voor bij de tussen stop, waar we niet eens altijd gebruik van maakten omdat wij al koffie met gebak hadden genuttigd onderweg, eten en drinken aanvullen, spullen van voor naar achteren verhuizen en weer terug om opnieuw de camper te ordenen. De was te drogen hangen die niet geheel droog mee was gegaan, en ik zal zeker nog meer vergeten zijn. Bellen met Wim of Cees, en de positie doorgeven was een steeds terugkerende bezigheid. Als wij 's avonds al hoog en breed zaten, waren Marian en Esmee nog volop bezig, vele keren tot zeker 22.00 uur.

Heb net gehoord dat het douchen er nogal eens bij inschoot omdat het al zo laat was, en Marian blij was dat ze ook kon gaan zitten.

Bij thuiskomst is het uren werk om de camper leeg te halen, op te ruimen en schoon te maken.
Marian heeft aangegeven niet meer mee te gaan een volgende keer, omdat dit voor haar geen vakantie is; het is te zwaar. Er zijn natuurlijk andere mogelijkheden om ook voor de volgauto een rustigere reis te kunnen realiseren, maar we zullen zien. Wordt vervolgd....